‘Dit nu is een virginaal’, zei mevrouw Monteiro wat plechtstatig, als stonden we bij de graftombe van Toetanchamon. ‘Wil je horen hoe het klinkt ?’  (…)
Ik knikte. Ze nam plaats aan het virginaal en opende het deksel.  (…) Daar, in die geheime kamer, in een moment van auditieve hallucinatie, werd mijn passie voor de historische uitvoeringspraktijk geboren. (…) Ja, ik was er rotsvast van overtuigd dat mevrouw Monteiro mij zonet bewezen had dat een oud instrument als een virginaal de waarheid kon vertellen over alle exacte bedoelingen van de componist, bedoelingen die waren verdwenen achter een rookwolk van nieuwe mogelijkheden, aangereikt door de megalomane jongere instrumenten uit mijn eigen eeuw. Ik trad nader. Natuurlijk hoopte ik dat de lerares me de kans zou geven om even aan het virginaal plaats te nemen om zelf uit te testen hoe het voelde om Bach aan te raken, als stond hij er zelf bij. Maar dat gebeurde niet. Ze blokte mijn verlangen meteen af.  ‘Later, als je het conservatorium gaat doen, zul je aan me denken.’ (…) Het is nooit gebeurd. Ik heb de kans niet gekregen om conservatoriumstudies te doen. (…)’

Terwijl je leest hoor je de vertrouwde badinerende stem van Bart Stouten zijn liefde verklaren aan Bach …
… maar waarom nemen we er genoegen mee dat historische uitvoeringspraktijk is weggelegd voor conservatoriumstudenten ?

Dit fijnbesnaarde boek  hebben we nog te danken aan De Bezige Bij Antwerpen !

Bach, Bart Stouten, historische uitvoeringspraktijk, Klara, virginaal

By Admin

Related posts

Music Matters on January 28 with Jan Devlieger

Anton Froeyman on historical performance practice

Update Antwerps Barokorkest o.l.v. Emmanuel Van Kerckhoven